Pemotongan Medicaid Trump Meletakkan ADA, dan Rakyat Amerika Kurang Upaya, dalam Risiko

(SeaPRwire) –   Hari ini menandakan ulang tahun ke-35 Akta Warga Amerika dengan Keperluan Khas (Americans with Disabilities Act – ADA). Undang-undang penting ini, yang mengabadikan hak sivil dalam statut persekutuan untuk orang yang hidup dengan keperluan khas, telah mengubah kehidupan yang tidak terhitung jumlahnya. Ia membuka dunia kepada seluruh populasi yang, sehingga saat itu, lebih kerap dikecualikan dan dipencilkan daripada masyarakat. Ia mengkodifikasikan laluan undang-undang untuk kesaksamaan dan kemasukan dengan meruntuhkan halangan yang telah lama wujud yang menghalang orang kurang upaya daripada berpeluang untuk mengejar pekerjaan, hidup berdikari, mengakses pengangkutan dan ruang awam, dan banyak lagi.

Prinsip asas ADA ialah hak asasi setiap warga Amerika untuk mengambil bahagian sepenuhnya dalam masyarakat, dan ia adalah asas untuk memastikan bahawa mereka yang mempunyai kekurangan upaya intelek dan perkembangan (intellectual and developmental disabilities – I/DD) mempunyai peluang yang sama untuk berkembang maju dan hidup dengan autonomi.

Namun, sambil kita meraikan warisan ADA yang kekal tahun ini, masa depan bagi orang kurang upaya kelihatan kurang pasti. Visi ADA bukanlah sesuatu yang lestari dengan sendirinya. Janjinya dipenuhi melalui ekosistem perkhidmatan sokongan penting, yang kebanyakannya bergantung pada pembiayaan Medicaid. Bagi jutaan rakyat Amerika yang hidup dengan I/DD, Medicaid ialah talian hayat yang menyediakan akses kepada perkhidmatan berasaskan rumah dan komuniti (home- and community-based services – HCBS) yang penting. Perkhidmatan ini termasuk aktiviti asas kehidupan harian seperti mandi, berpakaian, makan, dan banyak lagi, serta program kediaman, sokongan pekerjaan dan teknologi bantuan yang membolehkan orang yang mempunyai I/DD hidup dengan bermaruah di rumah dan komuniti mereka sendiri. Perkhidmatan ini adalah teras kepada ADA dan penting untuk menjadikan kemasukan sebagai realiti.

Berikutan kelulusan rang undang-undang cukai Presiden Donald Trump, yang akan memotong kira-kira $1 trilion daripada Medicaid dalam tempoh beberapa tahun akan datang, sistem sokongan ini berada dalam bahaya. Serangan ke atas Medicaid ini mengancam untuk merungkai berdekad-dekad kemajuan ke arah peluang yang sama rata untuk individu yang mempunyai I/DD, kerana akses kepada perkhidmatan ini pasti akan menjadi lebih terhad.

Pemotongan kepada Medicaid boleh bermakna lebih sedikit perkhidmatan penjagaan yang tersedia, senarai menunggu yang lebih panjang untuk sokongan kritikal, dan berpotensi kehilangan bantuan yang membolehkan mereka yang mempunyai I/DD untuk menjalani kehidupan yang berdikari dan memuaskan. Bayangkan kehilangan jurulatih kerjaya yang membantu anda bersiap sedia untuk bekerja dan memungkinkan untuk mengekalkan pekerjaan yang stabil, atau profesional sokongan langsung (direct support professional – DSP) yang membantu anda mandi dan memberus gigi, atau perkhidmatan pengangkutan yang menghubungkan anda ke komuniti anda. Pemotongan ini diterjemahkan kepada pengunduran paksa daripada kebebasan, menolak individu kembali ke pengasingan dan kebergantungan, selalunya di hospital atau institusi kendalian kerajaan yang mahal, yang secara langsung bercanggah dengan prinsip teras ADA.

Kesan riak meluas kepada penyedia komuniti yang berdedikasi yang merupakan tulang belakang ekosistem HCBS. Organisasi ini beroperasi dengan margin yang nipis, bergantung sepenuhnya, atau hanya, pada Medicaid untuk membiayai perkhidmatan mereka. Pemotongan sebesar ini mungkin memberi kesan yang besar kepada penyedia, yang sudah berada dalam krisis kerana kurang pelaburan jangka panjang dalam perkhidmatan berasaskan komuniti, menyebabkan mereka bergelut untuk menawarkan gaji dan faedah yang kompetitif kepada DSP mereka disebabkan oleh kadar pembayaran balik yang tidak berubah dan tidak mencukupi. Akhirnya, pemotongan ini boleh membawa kepada pengurangan kapasiti, pemberhentian kakitangan, dan juga penutupan program.

Kekurangan DSP nasional juga dijangka bertambah buruk. Untuk membayar gaji, penyedia bergantung pada pembayaran balik Medicaid daripada negeri mereka; jika negeri tidak dapat meningkatkan kadar pembayaran balik, penyedia akan kehilangan DSP yang mereka gunakan kepada peluang bergaji lebih tinggi dalam industri gaji setiap jam yang lain seperti makanan segera dan peruncitan. Tamparan yang besar kepada pembiayaan Medicaid ini akan menjadikannya lebih sukar untuk mencari dan mengekalkan individu yang menyediakan penjagaan harian. Apa yang membimbangkan, DSP ini, yang kerjanya menuntut dari segi fizikal dan emosi, selalunya bergantung pada Medicaid sendiri disebabkan oleh gaji yang tidak mencukupi.

Apabila penyedia terpaksa mengurangkan program atau menutup sepenuhnya, seluruh infrastruktur HCBS menjadi lemah, menyebabkan individu yang tidak terhitung jumlahnya tanpa sokongan yang mereka perlukan. Beban kemudian diletakkan pada keluarga orang yang mempunyai I/DD, yang berpotensi memaksa sesetengah pihak untuk meninggalkan pekerjaan mereka sendiri untuk menyediakan penjagaan untuk orang tersayang mereka. Bagi ramai individu yang mempunyai I/DD yang tidak mempunyai keluarga atau rangkaian sokongan sedia ada, akses kepada penjagaan mungkin hilang sepenuhnya.

Skala sebenar impaknya masih belum dapat dilihat, tetapi tidak ada keraguan bahawa ia akan menjadi sangat dahsyat.

Pemotongan hampir $1 trilion kepada Medicaid bukan sekadar perubahan bajet. Ia akan membahayakan orang kurang upaya dan kemajuan yang telah kita capai sejak kelulusan ADA. Dekad pembelaan, inovasi dan kemenangan yang diperjuangkan dengan susah payah untuk kesaksamaan dan kemasukan berisiko untuk ditarik balik.

Sambil kita menghormati ADA tahun ini, kita mesti komited semula kepada visinya dengan melindungi sepenuhnya pembiayaan yang menjadikan kehidupan dan kemasukan komuniti yang sebenar menjadi realiti untuk semua. Kita tidak boleh membenarkan hak dan peluang asas orang kurang upaya untuk dihakis. Penyelesaian mesti dicari, penyokong mesti melawan balik, dan pemimpin negeri perlu mencari cara untuk mengekalkan pembiayaan untuk perkhidmatan penting ini. Akses kepada penjagaan bukanlah kemewahan, ia adalah keperluan yang penting untuk menegakkan hak mereka yang kurang upaya.

“`