Adakah Gencatan Senjata Hizbullah-Israel Akan Bertahan?

(SeaPRwire) –   Raja’a ialah seorang balu berusia 63 tahun yang kehilangan tempat tinggal dari selatan Lubnan yang telah berdoa untuk perjanjian gencatan senjata bagi menamatkan konflik antara kumpulan militan yang disokong Iran, Hezbollah dan Israel. Sehingga kini, konflik tersebut telah mengorbankan ribuan nyawa dan menyebabkan kerosakan yang besar. Dengan tibanya musim sejuk di pergunungan Lubnan, Raja’a, yang namanya bermaksud harapan, semakin putus asa. Panggilan telefonnya semakin kerap. “Firas sayangku, adakah engkau fikir keamanan sudah dekat? Aku kesejukan.”

Gencatan senjata yang dibrokerkan oleh Amerika Syarikat yang telah ditandatangani oleh Lubnan dan kabinet perang Israel, jauh berbeza daripada sebarang “kemenangan ilahi” yang diisytiharkan oleh Hezbollah selepas perang besar terakhirnya dengan Israel pada tahun 2006. Perjanjian tersebut menunjukkan bahawa kumpulan itu akan dikehendaki menarik balik persenjataan beratnya dari selatan Lubnan, satu tuntutan utama Israel. Perjanjian itu juga mewujudkan mekanisme pemantauan dan penguatkuasaan yang diketuai Amerika Syarikat untuk mengesahkan pengunduran tersebut, dan untuk mencegah Iran daripada menambah semula senjata kumpulan itu yang dahulunya sangat hebat.

Tetapi, adakah pengawasan dan jaminan Amerika Syarikat akan membawa kestabilan yang berkekalan kepada wilayah yang tidak menentu ini? Atau adakah ia hanya akan menjadi satu lagi tempoh rehat antara peperangan sementara Hezbollah menyusun semula kekuatannya sekarang setelah kekuatannya terjejas?

Israel berasa skeptikal. Perjanjian yang menamatkan peperangan sebelum ini, Resolusi Majlis Keselamatan PBB 1701, sebahagian besarnya tidak dikuatkuasakan. Selepas itu, Hezbollah semakin kuat apabila Iran membekalkannya dengan peluru berpandu balistik dan peluru berpandu berpandu tepat manakala pasukan pengaman PBB dan Angkatan Tentera Lubnan menutup mata.

Untuk menangani kebimbangan ini, Amerika Syarikat dilaporkan telah memberikan Israel jaminan yang membenarkan penerokaan udara berterusan ke atas Lubnan, dan hak Tel Aviv untuk menyerang ancaman yang muncul jika mekanisme pemantauan dan penguatkuasaan gagal. Pegawai kanan Israel telah memberitahu rakan sejawat mereka di Amerika secara sulit, “Kami akan melakukan lebih sedikit jika mekanisme itu berfungsi lebih baik, tetapi kami perlu melakukan lebih banyak jika ia akhirnya kurang berkesan.”

Tetapi jaminan Washington dan mekanisme pemantauan yang diketuai Amerika Syarikat hanya mampu melakukan sedikit tanpa rakan kongsi yang bersedia dan berkemampuan di Beirut, iaitu kerajaan Lubnan yang bersedia untuk bekerjasama dengan masyarakat antarabangsa untuk memperluaskan kedaulatan negara, menguatkuasakan kawalan sempadan, dan mengekang baki kekuatan ketenteraan Hezbollah.

Tentera Lubnan merupakan institusi yang paling dihormati di negara yang pelbagai dan berpecah belah. Tetapi ia tidak boleh menjadi rakan kongsi yang diperlukan tanpa arahan politik daripada Presiden yang berjiwa berdaulat. Walaupun konflik di Lubnan berakhir, negara itu tidak mungkin dapat bekerjasama dengan penderma antarabangsa untuk menjalankan tugas pembinaan semula yang besar-besaran tanpa kerajaan reformis—kerajaan yang tidak lagi membenarkan Hezbollah menggunakan kuasa ketenteraan di bawah nama penentangan terhadap Israel.

Amos Hochstein, utusan Amerika Syarikat yang karismatik yang mengetuai rundingan gencatan senjata, sebahagian besarnya telah mengelak daripada hal ehwal dalaman Lubnan yang sudah lapuk dan persoalan hari-hari berikutnya. Lebih banyak lagi yang diperlukan, bukan sahaja untuk memulakan semula proses politik yang terhenti di Beirut, tetapi juga untuk mencegah Lubnan daripada kembali kepada perselisihan dalaman, seperti yang berlaku selepas perang besar terakhir antara Hezbollah dan Israel. Pada tahun 2008, kumpulan militan itu melancarkan serangan terhadap kerajaan Lubnan yang cuba mengehadkan kuasanya.

Lubnan ialah negara yang memerlukan pengurusan aktif untuk mencapai sebarang kemajuan yang berpanjangan. Sebelum Washington sepenuhnya terlibat dalam pilihan raya pada bulan Januari, Hochstein perlu mendapatkan bantuan daripada Perancis dan Arab Saudi, rakan kongsi Amerika Syarikat yang secara tradisinya mempunyai pengaruh yang signifikan di Lubnan dan yang mempunyai rekod panjang dalam merundingi antara pihak-pihak Lubnan yang bertelagah.

Perancis telah memerhati dengan berat hati dari luar semasa Hochstein menegaskan kepimpinan Amerika Syarikat dengan mengorbankan diplomasi Perancis ke atas bekas wilayah perlindungan Perancis itu. Tetapi pada hari-hari akan datang, apabila senjata akhirnya senyap, Hochstein harus menyokong Paris dan menggalakkannya untuk menyambung semula perbincangan dengan puak-puak Lubnan yang berbeza untuk menamatkan kebuntuan politik bertahun-tahun yang telah melumpuhkan institusi negara dan meninggalkan negara itu dalam keadaan yang sukar.

Arab Saudi, yang menjadi tuan rumah dan memudahkan rundingan yang menamatkan perang saudara Lubnan selama 15 tahun pada tahun 1990, juga telah bersikap tidak campur tangan, melupakan peranan di Lubnan untuk memberi tumpuan kepada agenda dalaman negara mereka. Tetapi mereka juga kini berminat untuk meningkatkan usaha, menyedari bahawa kemajuan dalam visi mereka tentang integrasi serantau dan pembangunan akan bergantung kepada gencatan senjata yang berkekalan di Lubnan dan Gaza.

Kedua-dua Arab Saudi dan Perancis mengekalkan hubungan yang pragmatik, walaupun masih sebahagian besarnya bermusuhan, dengan Iran. Ini penting untuk politik yang berkaitan dengan Hezbollah yang telah lemah, tetapi masih signifikan.

Apabila Presiden Perancis Emanuel Macron melawat Arab Saudi dalam lawatan rasmi, beliau harus mencadangkan untuk bersama-sama menjadi tuan rumah dialog kebangsaan pasca perang pemimpin Lubnan di bawah naungan Amerika Syarikat, Perancis, dan Arab Saudi untuk memulakan semula politik Beirut yang terhenti, dan untuk menetapkan syarat-syarat yang jelas bagi berbilion dolar Amerika Syarikat yang diperlukan untuk pembinaan semula. Dan apabila Trump kembali memegang jawatan pada tahun depan, melantik pengganti yang berkebolehan kepada Hochstein untuk bekerjasama dengan semua pihak harus menjadi keutamaan dasar luar.

Falsafah politik Itali, Antonio Gramsci, pernah memberi amaran bahawa pelbagai gejala morbid muncul dalam tempoh antara masa apabila yang lama sedang mati dan yang baru belum dapat lahir. Kita mesti berhati-hati terhadap apa yang mungkin berlaku selepas gencatan senjata Israel-Lubnan yang dinantikan sekiranya Beirut dibiarkan tanpa perhatian.

Jika berjuta-juta orang seperti Raja’a, seperti seorang ibu kedua kepada saya, kembali ke kampung halaman yang hancur tanpa harapan untuk membina semula dan sedikit harapan untuk kehidupan yang bermaruah, gencatan senjata Hochstein tidak akan bertahan lama.