Mengapa China Mungkin Akan Mengahiri Misi ke Bulan Lebih Cepat daripada AS

(SeaPRwire) –   Kira-kira 6,800 batu memisahkan kemanusiaan di permukaan bulan pada masa lalu dan masa depan. Ia terletak di antara Laut Keamanan – di mana Neil Armstrong dan Buzz Aldrin mendarat buat kali pertama pada 20 Julai 1969 – dan Shackleton di kutub selatan bulan. Kawasan Shackleton ini di mana angkasawan dari Amerika Syarikat dan, sangat mungkin, taikonaut dari China (dari perkataan Cina “taikong”, yang bermaksud angkasa lepas atau alam semesta) akan menginjak kaki pada tahun 2030 atau sebelumnya, memanfaatkan simpanan ais tempatan yang boleh dituai untuk air, oksigen bernafas, dan bahan api roket.

Menurut Amerika Syarikat, kami akan menjadi yang pertama mendarat. “Kata-kata yang saya dengar di NASA ialah, ‘Kami mahu berada di sana untuk menyambut mereka apabila tiba’,” kata Howard McCurdy, profesor emeritus pentadbiran awam dan dasar di Universiti Amerika.

Jika agensi itu memegang kepada konsepnya terbang krew Artemis II dalam perjalanan melingkar di sekeliling sisi jauh bulan akhir tahun depan, dan mendarat krew Artemis III di kawasan kutub selatan pada 2026 atau 2027, tapak kaki boot berikutnya di bulan memang akan menjadi Amerika. Tetapi jangan mengira begitu.

Roket bulan NASA hanya terbang sekali pada 2022. Walaupun berjaya menghantar misi tanpa krew ke orbit bulan selama 26 hari, analisis kemudian mendapati roket itu meninggalkan busa dalam cara yang sama seperti Columbia ketika pelancarannya pada 2003 – kejadian yang menyebabkan kehilangan kapal angkasa itu semasa memasuki atmosfera. Perisai haba Orion pula tidak sepenuhnya tahan lasan 5,000°F semasa masuk semula untuk dianggap selamat membawa anak kapal. Dan untuk pendarat bulan? NASA telah meletakkan tanggungjawab menyediakan versi abad ke-21 program Apollo dalam tangan SpaceX, yang merancang membina kapal itu daripada versi termodifikasi tahap atas roketnya – roket yang belum sepenuhnya berjaya terbang.

Akhir sekali, ada wang. Bajet NASA untuk tahun kewangan 2024 ialah $6.9 bilion, yang mewakili sedikit pengurangan daripada peruntukannya $7 bilion pada 2023. Pada zaman Apollo apabila Amerika Syarikat bergerak dari permulaan kosong pada 1961 ke permukaan bulan dalam lapan tahun, perbelanjaan angkasa lepas mencecah sebanyak 4% daripada belanjawan persekutuan; kini, ia 0.4%.

“Jika anda tidak mempunyai wang, jadual akan tergendala,” kata Scott Pace, pengarah Institut Dasar Angkasa George Washington University. Tiada seorangpun percaya kita akan kembali ke zaman kegemilangan 4%, tetapi kita tidak perlu berada di situ untuk memenuhi matlamat 2027. “Wang $29 bilion atau $30 bilion (disesuaikan dengan inflasi) yang kita miliki pada 1999 ialah di mana kita perlu berada sekarang,” kata Pace.

Walaupun itu kenaikan yang agak sederhana, ia tidak kelihatan akan datang, dan ini meninggalkan medan terbuka untuk China. Seperti yang dilaporkan TIME pada 26 Februari, Beijing melancarkan buku biru angkasanya, menggariskan rancangan untuk 2024 dan seterusnya, dan ia adalah separuh menakjubkan dan berani. Syarikat milik negara China Aerospace Science and Technology Corporation (CASC), sebuah syarikat Fortune 500, bekerja tangan dalam tangan dengan China National Space Administration (CNSA) – NASA China – merancang keseluruhan 70 pelancaran pada 2024, meletakkan lebih 290 satelit, kapal kargo dan kapal angkasa beranak krew ke orbit Bumi. Sektor swasta yang berkembang mempunyai 30 pelancaran lagi dalam senarai tugas.

Dua krew akan berputar masuk dan keluar stesen angkasa China, dan dua penerbangan kargo tanpa krew akan membekalkan pangkalan itu. Pelbagai tapak pelancaran, termasuk di Haiyang dan Hainan, akan melihat negara itu terbang pelbagai versi roket Long Marchnya – termasuk Long March 5 beratangkat, yang dijadualkan untuk empat pelancaran tahun ini dan boleh digunakan untuk misi angkasa dalam dan jauh.

Ialah bahagian terakhir mandat angkasa China ini yang menarik kepala di Barat – terutamanya penerbangannya ke bulan. Pada 24 Mac, satelit Chang’e 5 T1 memasuki orbit bulan, di mana ia akan memulakan koordinasi pertumbuhan trafik komunikasi yang dijangka dari permukaan bulan. Kemudian pada tahun itu, CASC merancang mengambil kesempatan infrastruktur radio baru itu apabila melancarkan Chang’e 6, misi pertama untuk mengembalikan sampel dari sisi jauh bulan. Pada 2026, orbit, pendarat dan roket Chang’e 7 akan mendarat di kutub selatan bulan. Chang’e 8, dijadualkan untuk 2028, akan menjadi pendarat, roket dan robot direka untuk menguji penggunaan sumber – terutamanya menuai dan pemprosesan ais – yang akan digunakan pada masa hadapan di pangkalan beranak krew bulan.

Buku Biru menghendaki taikonaut pertama mendarat di bulan sebelum 2030 dan menubuhkan pangkalan antarabangsa dengan pelbagai rakan kongsi – Rusia, Belarus, Pakistan dan Afrika Selatan – dalam dekad berikutnya. Jadual masa itu tidak tidak realistik, menurut pakar dalam kedudukan untuk meramalkan.

“Tiada keraguan bahawa teknologi mereka semakin hampir bersaing dengan kita,” kata Sean O’Keefe, Pentadbir NASA dari 2001 hingga 2005, kini profesor pentadbiran awam di Universiti Syracuse. “Dua tahun lalu, saya tidak akan berkata begitu, tetapi mereka benar-benar meningkat ke tahap objektif [2030] itu boleh dicapai.” Tambah McCurdy: “Kita buat dalam lapan tahun; mereka boleh buat dalam enam tahun.”

Sebahagian daripada apa yang membuat China begitu hebat sebagai kuasa untuk mencapai bulan ialah ekonomi dan dasar kawalannya. Objektif NASA kerap berubah dengan setiap penghuni baru di Oval Office: Presiden Richard Nixon mengakhiri program Apollo dan menggantikannya dengan kapal angkasa; Presiden Ronald Reagan mengurangkan tumpuan NASA kepada kapal angkasa dan beralih ke pembinaan stesen angkasa; Presiden George W. Bush meletakkan Amerika Syarikat kembali ke jalan ke bulan dan juga Marikh; Presiden Barack Obama membatalkan rancangan itu untuk misi ke asteroid; Presiden Donald Trump menarik keluar asteroid dan memulihkan bulan ke agenda. Tiada yang membuat kekonsistenan untuk teknologi dibangunkan dan dibina dan matlamat jangka panjang dicapai.

Otokrasi China mengelakkan kekusutan dasar sedemikian, bergerak secara tidak berubah-ubah dalam tempoh lima tahun dengan siri rancangan lima tahunnya. Yang semasa, berjalan dari 2021 hingga 2025, tidak memasukkan pendaratan beranak krew bulan kerana ia di luar jangka masa itu, tetapi Beijing telah melayangkan matlamat 2030 sekalipun.

“Mereka mempunyai hasrat untuk melakukannya,” kata Pace. “Orang telah berkata tarikh akhir agak berani, tetapi mereka mungkin tidak [cuba] kecuali mereka mempunyai keyakinan tinggi untuk melakukannya. Akibat politik jika silap akan sangat, sangat teruk.”

Seperti Amerika Syarikat, wang memainkan peranan utama, tetapi dalam kes China, ada banyak untuk didapati. Secara rasmi, bajet angkasa China jauh lebih rendah daripada NASA, $11.5 bilion tahun lalu. Tetapi ia perniagaan “rasmi” berbanding “tidak rasmi” yang membuat perbezaan. Sektor angkasa China tidak dapat dipisahkan daripada sektor pertahanan negara, dan wang mendalam yang menjadikan tentera China sebagai yang terbesar di dunia dipercayai menyediakan sumber pendanaan tambahan yang generos untuk program angkasa negara – walaupun Beijing tidak membuka buku untuk pemeriksaan awam.

“Mereka sangat tidak telus mengenai apa yang mereka terlibat dan berapa banyak yang mereka belanjakan,” kata O’Keefe.

“Adakah program angkasa beranak krew China dimasukkan ke dalam tentera? Tentu sahaja,” kata Pace. “Adakah tentera menyumbang kepada program angkasa beranak krew? Tentu sahaja.”

Tiada yang semestinya bermakna program angkasa China yang dibiayai mewah dan program angkasa Amerika Syarikat yang lebih terhad pendanaannya sedang bersaing untuk mencapai bulan – sekurang-kurangnya bukan satu persaingan serupa dengan persaingan sengit antara Amerika Syarikat dan Soviet Union pada tahun 1960-an.

“China tentu tidak sedang berlumba dengan Amerika Syarikat ke bulan atau mana-mana tempat lain di angkasa,” kata Gregory Kulacki, pengurus projek China untuk Union of Concerned Scientists kepada TIME pada 2019. “[China] tidak boleh menang dalam perlumbaan [yang] sudah kalah 50 tahun lalu.”

O’Keefe bersetuju: “Tidak, ini bukan satu perlumbaan,” katanya. “Ia tidak mempunyai sebarang persamaan dengan apa yang kita alami pada tahun 1960-an, syukur kepada Tuhan.” Jika ada, O’Keefe menambah, China sedang mengambil masa. “Orang Cina sangat komited untuk bergerak ke arah kehadiran bulan dan benar-benar bekerja keras dalam dua dekad terakhir untuk mempersiapkan ini.”

Dalam beberapa cara, matlamat China mendarat di bulan sebenarnya memberi kesan yang baik kepada program angkasa Amerika Syarikat, menjadikan pembuat dasar lebih fokus kepada kehadiran bulan daripada negara itu sebelum ini, walaupun kita tidak bersaing