Mengapa Infrastruktur Amerika Syarikat Sangat Sukar Dibaiki

(SeaPRwire) –   Pelaburan yang kukuh dalam infrastruktur awam sering kali merupakan sesuatu yang diidam-idamkan tetapi sukar dicapai di Amerika Syarikat. Meskipun sistem lebuh raya kami yang terkenal itu tergolek selama hampir setengah dekad sebelum Presiden Dwight Eisenhower menandatangani Akta Lebuh Raya Bantuan Persekutuan 1956.

“Minggu infrastruktur” menjadi satu istilah yang sinonim dengan janji yang tidak terlaksana semasa pentadbiran terdahulu apabila janji-janji itu gagal menjadi undang-undang setiap tahun. Berkenaan dengan pembaikan jalan raya dan jambatan kami, menaik taraf rangkaian kuasa dan komunikasi kami, dan menyediakan masa depan yang berubah, kita sebenarnya gagal memenuhi tanggungjawab tersebut.

Keperluan memang besar. Kesan ke atas jalan raya negara amat menghairankan – maut pada tahun 2022 – menuntut keselamatan jalan raya dan lebuh raya yang lebih baik. di Amerika Syarikat memerlukan pembaikan. Di seluruh negara, jutaan rakyat Amerika tidak mempunyai akses atau tidak mampu membiayai perkhidmatan internet jalur lebar. Lebih ramai daripada orang hidup tanpa air yang boleh digunakan atau asas pembetungan.

Terlalu lama rakyat Amerika terpaksa terus berjuang ketika kekurangan ini tidak diberi perhatian. Kehendak politik lemah atau tidak memberi perhatian, ganjarannya terlalu jauh daripada kelebihan pilihan raya. Pembuat dasar sering berselisih tentang berapa banyak dan bagaimana hendak membiayai peningkatan infrastruktur.

Itulah sebabnya kita harus memberi pujian kepada Presiden dan Kongres ke-117 kerana menentang inersia politik dan meluluskan tidak satu atau dua tetapi tiga rang undang-undang yang membuka jalan kepada pembaharuan Amerika. Undang-Undang Infrastruktur Bipartisan, Rancangan Penyelamat Amerika, dan Akta Pengurangan Inflasi menyediakan lebih daripada AS$1.2 trilion bantuan persekutuan bukan sahaja untuk membina semula jalan raya, jambatan dan landasan kereta api, tetapi juga meluaskan akses kepada internet jalur lebar, melindungi air minum, menangani krisis iklim, dan memastikan komuniti yang tidak diberi perkhidmatan tidak terus ditinggalkan. Beribu-ribu perbandaran – dari bandar-bandar kecil hingga bandar-bandar besar – kini mempunyai peluang untuk merealisasikan impian, menangani keperluan paling genting, dan membina jalan ke kemakmuran. Tiba-tiba, Amerika Syarikat kini berada di ambang memperkukuh dirinya dari Heartland ke luar.

Pentadbiran telah mengarahkan sebahagian besar wang undang-undang itu kepada kerajaan tempatan negara. Ini bermakna datuk bandar, antara pegawai terpilih paling pragmatik dan kurang berpihak di negara kita, kini berada dalam kedudukan untuk menguruskan pelaksanaan banyak daripada pelaburan luar biasa ini. Ini telah mencipta paradoks: Walaupun bandar-bandar kecil dan bandar tidak pernah membayangkan layak untuk dolar bersaing pada tahap ini, kemenangan bergantung kepada kapasiti sebahagian besar institusi awam tempatan yang paling tertekan – institusi perbandaran yang sama. Ini bermakna walaupun pembiayaan persekutuan baru ini sangat diharapkan, banyak komuniti sebenarnya tidak mampu mendapatkannya.

Tak lama selepas Presiden menandatangani Undang-Undang Infrastruktur Bipartisan, pasukan kami di Bloomberg Philanthropies meninjau bandar-bandar kecil di seluruh negara untuk mendengar langsung daripada pemimpin tempatan. Dalam kumpulan fokus dari Alexandria, La., hingga Greenville, Miss., hingga Santa Fe, N.M., hingga Scranton, Penn., pegawai-pegawai tempatan berulang kali berkata mereka tidak percaya wang ini akan sampai kepada mereka. Mereka bimbang meluangkan masa dan tenaga yang berharga untuk memahami permohonan persekutuan yang rumit akan sia-sia. Dengan maklum balas ini, kami menggalakkan kumpulan pertubuhan kebangsaan dan pakar bidang untuk membentuk Konsortium Infrastruktur Tempatan. Konsortium ini telah menghabiskan 18 bulan terakhir melatih lebih 1,300 perbandaran kebanyakannya kecil dan sederhana besar tentang bagaimana untuk menavigasi kepelikan geran persekutuan dan menjamin bahagian warga mereka daripada komitmen nasional terbesar kepada pemodenan dalam dekad-dekad.

Ini yang kami lihat: Pertama, permintaan daripada bandar-bandar kecil Amerika amat besar. Daripada hampir 800 bandar yang mengambil bahagian dalam bengkel penulisan permohonan geran berminggu-minggu, tiga suku mempunyai penduduk 50,000 atau kurang, dua pertiga mempunyai 25,000 atau kurang, dan dua daripada lima mempunyai 10,000 atau kurang. Kedua, bandar-bandar ini mempunyai cabaran yang tertanam; kebanyakan mempunyai kadar kemiskinan melebihi purata kebangsaan. Ketiga, memperoleh pembiayaan persekutuan adalah bidang asing. Kebanyakan tidak pernah menerima pembiayaan daripada geran persekutuan bersaing sebelum ini. Lebih sedikit lagi mempunyai pasukan dalaman atau rakan kongsi utama untuk membangunkan rancangan canggih dan membentuk hubungan yang akan menggerakkan cadangan atau projek ke arah penyelesaian. Namun itulah tepatnya yang diminta daripada komuniti bandar kecil, subbandar dan luar bandar kami pada masa ini.

Dengan sokongan langsung, bagaimanapun, bidang kuasa ini berjaya melaksanakannya. Contohnya Clarkston, Ga., bandar 14,500 penduduk yang kadang-kadang dianggap “satu batu persegi paling pelbagai di Amerika.” , yang peranan separuh masa tidak menggambarkan komitmennya yang tidak henti-henti untuk pekerjaan itu, berazam untuk menjadikan bandaranya lebih selamat untuk pejalan kaki dan pengguna jalan raya, tetapi mempunyai sedikit pengalaman atau kakitangan untuk mengesan dana persekutuan yang diperlukan. Hub Infrastruktur Tempatan menyediakan bantuan. Pada bulan Disember, usaha itu membuahkan hasil: Jabatan Pengangkutan Amerika Syarikat menganugerahkan Clarkston AS$1 juta untuk merangka rancangan keselamatan jalan raya yang menyeluruh.

Secara keseluruhannya, keputusan program itu juga memberangsangkan. Melalui latihan dengan pakar, sesi rakan untuk pegawai tempatan, dan bengkel permohonan secara sukarela, Hub Infrastruktur Tempatan telah membimbing beratus-ratus permohonan berjaya:

• Bandar-bandar yang mengambil bahagian telah menarik lebih daripada AS$2 bilion dan lebih daripada tiga kali lebih berkemungkinan untuk menang geran persekutuan berbanding yang tidak mengambil bahagian.
• Purata anugerah pemenang Geran Jalan Selamat terbaru yang diumumkan ialah AS$1.8 juta untuk peserta bengkel Hub Infrastruktur Tempatan, berbanding AS$1 juta untuk pemenang bandar kebangsaan yang tidak mengambil bahagian.
• Dalam anugerah Reconnecting Communities yang dikeluarkan pada bulan Mac, peserta bengkel mempunyai purata saiz geran AS$95 setiap penduduk, tiga kali ganda AS$31 setiap penduduk untuk pemenang bandar kebangsaan yang tidak mengambil bahagian.

Antara penerima yang kami bantu ialah Montgomery, Ala. Anugerah AS$36.6 juta itu memberi manfaat kepada penduduk di sepanjang Laluan Selma ke Montgomery, yang telah diketepikan oleh perpecahan, penyenaraian merah dan pembinaan lebuh raya. “Kesannya adalah sebanyak-banyaknya psikologi daripada apa-apa,” kata Datuk Bandar Steven Reed baru-baru ini. “Ini penting untuk orang yang dijanjikan tanda-tanda kemajuan. Ia menunjukkan komuniti mereka penting, dan sejarah mereka tidak hanya digunakan untuk foto lawatan.” Untunglah, dengan komitmen rakan kongsi kami di,,,, Yayasan Jalan Waverley,,,, dan lain-lain, kerja ini akan diteruskan.

Tetapi masyarakat awam hanya boleh berbuat sebanyak yang mereka mampu. Kebenaran ialah, kerajaan persekutuan perlu lebih berfikir tentang cabaran kapasiti yang dihadapi bandar-bandar kecil. Satu agensi yang membuat kemajuan ialah Jabatan Pengangkutan Amerika Syarikat, yang membezakan diri dengan menawarkan dua jenis geran: perancangan dan pelaksanaan. Anugerah pelaksanaan cenderung kepada perbandaran yang lebih besar, mereka yang telah meluangkan masa dan kajian untuk isu-isu ini. Dengan memperkenalkan geran perancangan, Jabatan telah membolehkan semua orang lagi berpeluang maju, walaupun tanpa “projek siap sedia” pada permulaan. Ini adalah model yang sepatutnya menjadi ciri kekal dalam cara semua agensi kerajaan berurusan dengan perbandaran tempatan Amerika.

Agensi tidak boleh berhenti di situ sahaja. Bantuan teknikal, dan secara kritikal, sokongan untuk inovasi tempatan, data, dan kemahiran pengurusan projek sepatutnya dimasukkan ke dalam pelaburan persekutuan. Bandar biasa yang mengejar dana persekutuan menghadapi tugas menakutkan. Pemohon pertama perlu memilih daripada timbunan lebih daripada 400 geran. Mereka perlu membangunkan rancangan projek, mengumpul data, dan membangunkan strategi pembiayaan. Mereka perlu melibatkan kumpulan awam, pemangku kepentingan sektor swasta, dan pegawai terpilih lain untuk menghasilkan cadangan yang lebih berani dan membentuk perikatan yang boleh menggerakkan projek ke arah penyelesaian. Permohonannya memerlukan masa yang banyak dan sukar. Semakin kecil bandar itu, semakin jarang ia mempunyai unit perancangan strategik, apatah lagi penulis permohonan.