Tahun ini menandakan ulang tahun ke-60 ucapan “I Have a Dream” Martin Luther King, Jr. di pidatonya pada March on Washington for Jobs and Freedom (“March on Washington” secara singkat) pada 28 Ogos 1963. Namun, Bayard Rustin, maestro di sebalik perancangan March on Washington, masih belum menjadi nama rumah tangga 60 tahun kemudian. Sebuah filem baru merancang untuk mengubah ini. Rustin, yang ditayangkan di pawagam terpilih pada 3 November dan Netflix pada 17 November mengisahkan bagaimana pemimpin hak awam itu merancang perarakan bagi menyokong pergerakan yang tidak sentiasa menyokongnya sebagai lelaki hitam yang terbuka gay.
Dilahirkan pada 1912 di West Chester, Pennsylvania, Rustin dibesarkan dalam keluarga Quaker, yang mendorongnya menjadi aktivis bagi keadilan ekonomi, hak sama rata, dan keamanan. Sebagai penentang kepercayaan semasa Perang Dunia II, beliau memilih pergi ke penjara persekutuan berbanding berkhidmat dalam usaha peperangan, akhirnya mengumpul lebih 20 penangkapan sepanjang kerjayanya. Beliau menjadi penganjur utama demonstrasi, termasuk ziarah doa bagi kebebasan di Washington yang melancarkan Dr. King ke pentas kebangsaan dan perarakan belia bagi sekolah-sekolah berintegrasi. Beliau kerap dikutip memperjuangkan “masalah cipta” atau “masalah malaikat.” Seperti yang diringkaskan Rustin sendiri kepada Malcolm X pada 1960, “Saya percaya majoriti besar orang Negro, orang hitam, tidak mencari sebarang daripada sesiapa. Mereka mencari untuk menjadi warganegara penuh.”
Tetapi King menyingkirkan Rustin daripada lingkaran dalaman beliau pada 1962 kerana kebimbangan mengenai Rustin menjadi terbuka gay. Pada masa itu, lelaki homoseksual atau gay dianggap sebagai penjenayah dan mental sakit serta pendosa,” menurut Michael Long, penyunting antologi, Bayard Rustin: A Legacy of Protest and Politics dan More Than a Dream: The Radical March on Washington for Jobs and Freedom. “Pemimpin hak awam mahu mengekalkan Rustin dalam bayang-bayang supaya mereka tidak tercemar oleh seksualiti gaynya. Ia bukan sahaja pemimpin hak awam; Rustin sendiri memilih untuk kekal dalam bayang-bayang, sangat sedar masalah yang boleh ditimbulkan oleh seksualiti gaynya dalam masyarakat homofobik dan cara ia boleh mencipta masalah bagi pergerakan hak awam.”
Dengan usaha hak mengundi dan penyahasingan pergerakan hak awam tergendala di kawasan Albany, Georgia, King memanggil Rustin, dan Rustin, seorang yang sangat memaafkan, berbaik semula dengannya. Akhirnya, King dan Rustin saling melengkapi; King adalah pemikir cipta dan Rustin pakar logistik dan penganjuran, membentuk perikatan dengan gerakan sosial berfikiran serupa.
Pencapaian terunggul Rustin adalah menganjurkan March on Washington for Jobs and Freedom 1963. Kira-kira 250,000 orang berarak ke Memorial Lincoln pada 28 Ogos 1963, untuk menyuarakan sokongan terhadap hak awam dan peluang pekerjaan sama rata. “Rustin, berbeza dengan sesiapa dalam pergerakan hak awam, benar-benar mendorong pergerakan untuk menangani isu-isu ekonomi – kemiskinan, pengangguran, dan pengangguran,” kata Long. “Beliau memahami bahawa satu perkara untuk duduk di restoran yang diasing, tetapi perkara lain untuk membeli hamburger tersebut.” Perarakan itu membantu memperkasa momentum bagi Akta Hak Awam (1964) dan Akta Hak Mengundi (1965).
Untuk selebihnya kerjaya beliau, Rustin memfokus aktivisme beliau pada mendapatkan lebih ramai orang hitam bertanding jawatan. “Selepas March on Washington, kita melihat orang hitam bertanding untuk menjadi datuk bandar, ahli perundangan negeri, dan ahli perundangan persekutuan,” menurut Long. Seperti yang dijelaskan Rachelle Horowitz, pengkoordinat pengangkutan bagi March on Washington, kepada TIME bagi ulang tahun ke-50 perarakan pada 2013, Rustin percaya bahawa “perjuangan kebebasan di Amerika Syarikat akhirnya perlu berpindah ke Washington, D.C., bahawa ia perlu berpindah ke pusat kuasa, di mana Presiden dan Kongres berada – bahawa tidak kira berapa banyak demonstrasi berlaku di Montgomery dan Birmingham dan tempat-tempat di seluruh Selatan, sehingga anda boleh mengubah kerajaan pusat dan membuat undang-undang bagi seluruh negara, perkara-perkara penting tidak akan berlaku.”
Rustin menghabiskan sisa hidupnya bahagia bersama rakan hidup seniman dan jurugambar Walter Naegle. Beliau meninggal dunia pada 24 Ogos 1987, pada usia 75 tahun, selepas komplikasi daripada pendarahan usus buntu.
Lebih daripada tiga dekad kemudian, kisah Rustin masih tidak diajar secara meluas di sekolah-sekolah K-12 di AS, tetapi lebih sumber mengenainya menjadi tersedia kerana kesedaran identiti LGBTQ+ meningkat dan dalam dorongan am untuk lebih banyak sumber sejarah Afrika Amerika tersedia di media sosial selepas pembunuhan George Floyd.
Penulis skrip filem Rustin Julian Breece memberitahu TIME bahawa beliau berazam untuk memberikan rawatan layar besar kepada Rustin kerana tidak mahu orang mengetahui tentang Rustin dengan cara tergesa-gesa beliau pelajari tentang beliau.
“Saya mengetahui tentang Bayard Rustin di sekolah tinggi, bukan kerana beliau di dalam buku teks atau diajar di sekolah. Saya hanyalah seorang millennial di Internet, cuba mencari apa-apa tentang lelaki hitam gay lain di luar sana,” kata Breece. “Itulah sebabnya saya fikir filem ini begitu penting, bukan sahaja untuk orang muda yang queer, tetapi untuk sesiapa yang merasa berbeza atau sesiapa yang merasa seperti orang luar.”