Implikasi Strategik Serangan Iran Terhadap Israel

(SeaPRwire) –   Serangan Iran ke atas Israel merupakan sesuatu yang bersejarah. Untuk pertama kalinya sejak Revolusi Iran pada 1979, rejim Ayatollah telah melanggar kedaulatan Israel secara langsung tanpa menggunakan mana-mana ejen perantaraannya seperti Hezbollah atau Hamas. Dalam erti kata lain, Iran telah mencipta persamaan baru untuk konfliknya dengan Israel. Demikian juga, keupayaan untuk menangani beratus-ratus peluru berpandu dan drone Iran juga tidak pernah berlaku sebelum ini, kerana ia merupakan hasil daripada satu —yang merangkumi UK, Perancis, Jordan, dan negara-negara lain—yang bermula di dan berterusan dengan beberapa perjanjian pertahanan serantau. Titik penting ini membawa implikasi strategik yang melebihi kepentingan Israel semata-mata. Berikut adalah lima implikasi teratas.

Pertama, tindak balas terhadap serangan Iran ke atas Israel boleh mempengaruhi hubungan geopolitik seperti yang kita kenali.

Serangan Iran ke atas Israel bukan sahaja merupakan peristiwa tempatan atau serantau tetapi juga antarabangsa. Pada zaman perang global di mana Amerika Syarikat berada di satu pihak manakala Rusia dan China berada di pihak yang lain, tindak balas Israel akan mencerminkan kredibiliti Amerika Syarikat sebagai pemimpin dunia Barat. Dengan kata lain, ia akan menentukan jaminan Barat berhubung mana-mana negara yang menganggap dirinya sebahagian daripada dunia bebas.

Memang, Presiden Biden telah memberi amaran kepada Iran daripada menyerang Israel dengan menyatakan lagi satu “Jangan.” Namun, mereka telah melakukannya. Dan kini dunia sedang menyaksikan. Tindak balas agresif mungkin akan membawa kepada anarki dan memaksa pemain-pemain lain di arena tersebut. Tindak balas yang longgar—atau ketiadaan tindak balas—mungkin akan mengajar Iran dan sekutunya bahawa tindakan keganasan boleh berlaku tanpa akibat. Tindak balas yang terkawal terhadap tindakan keganasan yang ganas dalam dunia di mana Rusia sudah pun menyerang Ukraine mungkin satu langkah terlalu jauh. Rahsia di sini adalah untuk mencari keseimbangan yang betul untuk menghalang potensi ejen-ejen kekacauan seperti Iran, tetapi tidak untuk mempercepatkan realiti yang sudah sensitif.

Kedua, Iran telah meletakkan dua pelaburan pentingnya dalam bahaya—Pasukan Pengawal Revolusi Islam dan program nuklear.

Yang pertama merupakan projek aktif berterusan, yang mewujudkan bukan sahaja unsur inti DNA Iran tetapi juga kumpulan pengganas paling penting di dunia. Yang kedua pula merupakan aspirasi Iran yang terlalu hampir untuk direalisasikan. Israel, yang kehilangan sebahagian besar kesahan antarabangsa berikutan peperangan berterusan di Gaza, boleh menggunakan momentum sokongan antarabangsa tidak sahaja untuk memberi tindak balas kepada Iran secara kinetik tetapi untuk melabel Pasukan Pengawal Revolusi Islam secara diplomasi dan undang-undang sebagai kumpulan pengganas. Lebih-lebih lagi, ia boleh menggalakkan seluruh gabungan yang diketuai Amerika Syarikat untuk menyusun rancangan bersama untuk menangani program nuklear Iran hanya sebelum lengkapnya. Unsur penting rancangan sedemikian perlu termasuklah menggalakkan rakyat Iran untuk menuntut kebebasan mereka bersama-sama dengan tindakan tegas dan tidak berbelas kasihan yang dipacu oleh pemahaman bahawa Iran nuklear merupakan ancaman kepada dunia bebas.

Implikasi ketiga berkaitan dengan potensi penyalahgunaan undang-undang antarabangsa untuk mengancam keutuhan wilayah atau kemerdekaan sesebuah negara.

Naratif Iran semasa serangan juga menarik, begitu juga dengan kedasarannya. Dengan melihat bahasa yang dipilih, jelas Iran cuba membezakan diri daripada kumpulan perantaraannya yang berunsur pengganas dan memaparkan diri sebagai negara berdaulat yang sah dalam tindakan pertahanan diri. Dua petunjuk tidak lengkap untuk itu diberikan ketika drone-drone sedang dalam perjalanan ke Israel. Yang pertama ialah oleh misi Iran ke PBB, yang mengisytiharkan serangan itu “dilakukan atas kekuatan Perkara 51 Piagam PBB berkaitan pertahanan yang sah.” Perkara ini merangkumi salah satu daripada dua pengecualian—bersama-sama dengan kebenaran Majlis Keselamatan PBB—untuk melarang penggunaan kekerasan. Petunjuk kedua ialah pengisytiharan Iran mengenai niatnya untuk mengenai sasaran tentera sahaja. Tentu sahaja, ini merupakan bahasa serigala berpakaian domba. Menerima konsep bahawa sesebuah negara boleh melancarkan 300 peluru berpandu dan drone “sebagai tindak balas terhadap agresif rejim Zionis terhadap premis diplomatik kami di Damsyik” akan menggugat tujuan asas PBB, iaitu untuk mencegah peperangan berlaku pada mulanya. Membenarkan konsep ini akan membuka pintu untuk mana-mana negara menyalahgunakan Perkara 51 secara sintetik dalam realiti di mana Majlis Keselamatan PBB hampir sentiasa dalam kebuntuan.

Implikasi keempat ialah normalisasi antara Arab Saudi dan Israel lebih mungkin berlaku daripada sebelumnya.

Dunia 6 Oktober telah memberikan kita kemungkinan luar biasa untuk normalisasi antara kedua-dua negara. Pada intinya, terdapat segitiga kepentingan. Dengan terang-terangan, Israel mahukan hubungan dengan kuasa serantau; Amerika Syarikat tahu mereka boleh meletakkan syarat ini dengan menyediakan penyelesaian kepada konflik Israel-Palestin; dan Arab Saudi mahukan, sebagai balasan—antara lain—perjanjian keselamatan dengan Amerika Syarikat, menyerupai perjanjian dengan Jepun atau Korea Selatan.

Serangan Iran ke atas Israel telah memberikan Arab Saudi paparan keupayaan perjanjian sedemikian, ditunjukkan terhadap musuh yang sama mereka mahukan perlindungan: Iran. Dalam erti kata ini, serangan ke atas Israel cenderung untuk meningkatkan normalisasi dengan Arab Saudi, bukannya mengurangkannya.

Implikasi kelima ialah Israel perlu mempelajari bahawa tiada hadiah yang diberikan secara percuma.

Ketergantungan kepada sekutu bermakna tindak balas Israel tidak akan berlaku dalam vakum. Ia perlu mempertimbangkan sekutunya dan sensitiviti domestik, politik, dan budaya mereka. Ini tidak bermakna tidak akan ada tindak balas yang kuat, tetapi tali leher tidak selonggar yang diingini Israel.

Memandang ke hadapan ke masa depan yang dekat, ini bermakna keupayaan Israel untuk bergerak, secara harfiah, di kawasan lain, seperti Lubnan atau Gaza, akan lebih terhad. Hasilnya mungkin akan memaksa Israel dan sekutunya untuk (akhirnya) mengadakan rancangan “Selepas Hari” bersama. Rancangan sedemikian perlu memastikan negara Palestin tidak dilihat sebagai ganjaran terus untuk pembunuhan beramai-ramai 7 Oktober dan serangan Iran ke atas Israel. Namun, ia perlu memastikan rantau ini mempunyai laluan jelas untuk dekad atau dua dekad berikutnya.

Tanggungjawab mentafsirkan implikasi-implikasi ini kepada item tindakan praktikal kini ditanggung oleh kepimpinan dunia. Pilihan yang akan dibuat akan menentukan sama ada serangan Iran ke atas Israel akan dipandang, secara retrospektif, sebagai malang atau peluang.