Adakah rakyat Amerika Syarikat mempunyai hak perlembagaan untuk menggunakan dadah?

(SeaPRwire) –   Setelah dekad memerangi perang dadah yang merugikan dan tidak produktif, kerajaan AS akhirnya mengambil langkah dalam arah yang baru.

Presiden Biden telah mengeluarkan pengampunan besar-besaran untuk kesalahan pemilikan ganja dan mendesak Agensi Penguatkuasaan Dadah (Drug Enforcement Administration) untuk menjadual semula ganja, supaya ia boleh diberikan secara sah oleh doktor. Pentadbiran Makanan dan Dadah (Food and Drug Administration) telah menyediakan ujian klinikal untuk MDMA dan cendawan ajaib. Ahli parlimen dari kedua-dua parti telah menyokong strategi “pengurangan kerosakan” untuk memerangi krisis opioid. Berbanding dasar sifar toleransi masa lalu, pendekatan ini terhadap kawalan dadah kini lebih memberi tumpuan kepada kos dan manfaat berbagai-bagai bahan dan campuran.

Walaupun kini tidak banyak yang ingat, pendekatan asas yang sama hampir menang setengah abad lalu – di mahkamah. Pemohon membawa beratus-ratus cabaran perlembagaan terhadap undang-undang dadah yang berat semasa tahun 1960-an dan 1970-an. Dan mereka mendapat keputusan membelau dari hakim persekutuan dan negeri yang menganggap undang-undang itu sewenang-wenang, otoritarian dan kejam.

Hampir semua keputusan itu dikurangkan atau dibatalkan menjelang tahun 1980-an, membuka jalan kepada peningkatan hukuman dadah dan ketenteraan pelaksanaan undang-undang dadah di bawah Presiden Reagan dan penggantinya. Tetapi bab dalam sejarah perlembagaan kita ini layak dikaji semula. Ia menunjukkan bagaimana undang-undang perlembagaan boleh mengelakkan kelebihan terburuk perang dadah, bukannya semakin ditakrifkan olehnya, dan memberi petunjuk tentang bagaimana untuk menentang dasar dadah yang zalim hari ini.

* * *

Pergerakan menuju Perlembagaan untuk melawan undang-undang dadah yang berat pada tahun 1960-an dan 1970-an sebenarnya merupakan kembali. Sepanjang akhir 1800-an dan awal 1900-an, lawan dasar sedemikian membawa cabaran di mahkamah atas dasar penyalahgunaan kuasa kerajaan. Walaupun mereka semakin meluluskan sekatan terhadap pembuatan dan jualan minuman keras, pihak berkuasa “bersatu dalam mengekalkan bahawa peruntukan perlembagaan melindungi pemilikan,” menurut seorang sarjana pada tahun 1919. “[H]ak-hak tak dapat dibatalkan yang dimiliki oleh warganegara … mencari dan mengejar keselamatan dan kebahagiaan mereka … akan menjadi bunyi kosong,” Mahkamah Rayuan Kentucky sepuluh tahun sebelumnya, “jika Dewan Undangan melarang hak warganegara memiliki atau minum arak.”

Kerangka undang-undang ini runtuh pada tahun 1910-an, tidak pernah kembali, selepas gelombang undang-undang larangan melanda negara dan mahkamah menerima pandangan yang lebih luas tentang kuasa kawalselia kerajaan. Menjelang pertengahan abad kedua puluh, pembuat undang-undang negeri dan persekutuan mempunyai kuasa perlembagaan mutlak untuk mengenakan hukuman terhadap pemilikan dan pengambilan dadah serta pengeluaran dan pengedaran. Mereka melakukannya dengan keganasan yang semakin meningkat sehingga tahun 1960-an.

Sepanjang dekad itu, bagaimanapun, pelbagai perkembangan meletakkan soalan hak dadah kembali ke perbincangan. Penggunaan dadah haram yang meningkat oleh veteran Perang Vietnam, pelajar dan profesional berpendidikan tinggi mencipta konstituensi baru untuk reformasi. Badan kerajaan mengeluarkan laporan selepas laporan menyeru penglonggaran undang-undang dadah, terutamanya undang-undang ganja, begitu juga organisasi-organisasi seperti Persatuan Peguam Amerika dan Persatuan Perubatan Amerika hingga Kesatuan Pengguna dan Majlis Gereja Kebangsaan.

Suruhanjaya Kebangsaan mengenai Marijuana dan Dadah, misalnya, menyatakan pada tahun 1972 bahawa penggunaan berselang-seli ganja “membawa risiko minimum kepada kesihatan awam” dan mengesyorkan dekriminalisasi. Jabatan kesihatan pentadbiran Nixon menaja kajian – diblok dari penerbitan tetapi bocor kepada wartawan – yang mendapati penggunaan psikedelik oleh remaja boleh menjadi “sangat bermoral, produktif dan memberi makna secara peribadi.” Pentadbiran Ford mengeluarkan kertas putih yang menyatakan dasar dadah perlu difokus semula kepada bahan seperti heroin yang mempunyai “kos tertinggi kepada masyarakat dan pengguna.”

Peguam berhaluan reformasi melihat peluang. Berdasarkan keputusan kebebasan awam Mahkamah Warren, mereka mula mendakwa bahawa larangan dadah tertentu mungkin melanggar Perlembagaan walaupun kerajaan mempunyai kuasa meluas untuk mengawalselia dadah secara umum. Dan banyak hakim membalas dengan simpati baru.

Beberapa hakim pada tahun 1970-an menetapkan bahawa mengklasifikasikan ganja sebagai narkotik, atau bersama-sama dengan narkotik, begitu logik sehingga melanggar Klausel Perlindungan Sama dalam Perlembagaan. Klausa itu, Mahkamah Agung telah memberi arahan, memerlukan klasifikasi jenayah untuk menjadi setidak-tidaknya munasabah. Dengan menggunakan penyelidikan perubatan terkini, hakim-hakim ini menentukan bahawa menggabungkan ganja dengan bahan paling berbahaya gagal memenuhi keperluan minimum ini sambil, menurut Mahkamah Tinggi Connecticut, “menghakis hormat asasi untuk undang-undang” dan menimpakan “kos yang mengerikan” kepada masyarakat. Sekiranya garis panduan ini dipertahankan, ganja akan dikeluarkan dari jadual yang paling ketat – lima puluh tahun sebelum desakan Presiden Biden kepada DEA untuk melakukan perkara yang sama.

Beberapa hakim pada tahun 1970-an mendakwa larangan jenayah terhadap “dadah lembut” melanggar hak privasi tersirat dalam Klausa Proses Patut. Memandangkan keputusan Mahkamah tentang privasi baru-baru ini yang melibatkan kontrasepsi dan abort, bekas Hakim Mahkamah Agung Tom Clark menyatakan pada tahun 1972 bahawa bekas koleganya “mungkin mencari kesukaran untuk mengekalkan pendakwaan” bagi pemilikan ganja. Mahkamah Agung Alaska enggan mengekalkan pendakwaan sedemikian tiga tahun kemudian, dalam keputusan yang masih dikagumi oleh peguam antarabangsa sebagai “[k]es landasan awal mengenai dekriminalisasi atas sebab-sebab perlembagaan.” Sekiranya usaha untuk memperluaskan pengecualian agama berjaya, jutaan rakyat Amerika – termasuk bilangan yang berlebihan dari kalangan hitam dan berkulit perang – akan terselamat daripada gangguan, penghinaan dan tangkapan oleh polis yang mencari (atau berpura-pura mencari) ganja.

Beberapa hakim pada tahun 1970-an membatalkan hukuman jenayah bagi kesalahan dadah sebagai “hukuman kejam dan luar biasa” yang bertentangan dengan Amendemen Kelapan. Selepas Mahkamah Agung memutuskan pada tahun 1962 bahawa ia sangat kejam untuk menghukum orang kerana status menjadi penagih, beberapa mahkamah rendah berhujah bahawa ia pasti juga kejam untuk menghukum mereka kerana memperoleh atau mengambil dadah yang mereka ketagihkan. Mahkamah lain membatalkan hukuman penjara panjang untuk kesalahan bukan keganasan, bukan pengedaran. Sekiranya keputusan ini diterima, prinsip pengurangan kerosakan akan menjadi sebahagian daripada undang-undang tertinggi kita dan membantu mengekang ledakan populasi penjara.

Akhirnya, beberapa hakim pada tahun 1970-an menetapkan bahawa larangan dadah menjejaskan “amalan keagamaan bebas” yang dijamin oleh Perkara Pertama. Keputusan ini bergantung kepada keputusan Mahkamah Agung California 1964, yang melindungi penggunaan upacara peyote oleh Gereja Pribumi Amerika. Walaupun keputusan itu diikuti secara meluas, hakim berhati-hati untuk meluaskannya kepada mazhab atau bahan lain. Sekiranya usaha untuk meluaskan pengecualian agama berjaya, lebih banyak orang dewasa akan mempunyai akses undang-undang kepada “psikedelik klasik” yang kini memasuki amalan terapeutik.

Menjelang pertengahan 1980-an, perang dadah berada dalam swing penuh dan hujah perlembagaan ini telah hilang dari ingatan. Ia berada dalam arus utama pemikiran perlembagaan pada tahun 1970-an, bagaimanapun. Walaupun di kalangan hakim yang menolak hujah ini, banyak yang mengakui daya tarikannya dan juga menyatakan keraguan terbuka terhadap undang-undang dadah yang mereka pertahankan.

Dalam pembelaan keputusan mereka, hakim ini merujuk kepada nilai pengawalan kehakiman dan memberi amaran tentang kekacauan undang-undang yang mungkin berlaku jika mereka mengakui terlalu banyak tuntutan kebebasan peribadi atau mengkonstitusionalisasikan panggilan sukar tentang bahaya pelbagai bahan. Mereka ada hujah, walaupun cenderung kelebihan. Model kajian kehakiman pro-kawalselia yang disokong liberal sejak New Deal, yang hanya memerlukan “asas rasional” untuk mengesahkan kebanyakan tindakan kerajaan, tidak direka untuk menangani kegagalan dasar. Ramai hakim tidak tahu apa yang harus dilakukan dengan satu set dasar keadilan jenayah dan kesihatan awam yang sendiri didakwa kriminogenik dan membahayakan kesihatan awam.

Konstitusio